My weeks with the lovely children (and volunteers)

En we zijn al weer 3 weken verder…..

Iris en ik zijn nu alweer bijna 4 weken aan het werk in Da Nang. We gaan nu voortaan met alle vrijwilligers naar de projecten in Da Nang op maandag t/m woensdag en donderdag ochtend naar Tam ky en dan vrijdagmiddag weer terug naar Da Nang.
We zijn inmiddels ook Step by Step wat een ‘’nieuw’’ project is aan het opzetten. Het is niet helemaal nieuw want voor ons zijn er ook vrijwilligers geweest die fysiotherapie hebben gestudeerd en die hebben het project opgezet alleen dit was in een dorp hier ver vandaan en het was bedoeld voor de kinderen in het dorp. Helaas is de brug ernaartoe verwoest wat betekent dat we er niet meer kunnen werken. We wilden dus het project herstarten zodat we wat aan de fysiotherapie spullen hadden. Dit hebben we gedaan we zijn vorige week begonnen in het social support centre aan het step by step programma. We hebben een kamer gekregen, deze hebben we helemaal schoongemaakt en het logo opnieuw geschilderd ook hebben we nieuwe materialen van het donatiegeld gekocht zodat we beter kunnen diagnosticeren bij de patiënten, want dat is wat we nu eindelijk gaan doen.
We hebben deze week een nieuwe onderzoekstafel, balanstol, oefenbal, gewichten en een spiegel laten maken. Hopelijk zijn deze volgende week klaar. Er is hier maar 1 fysiotherapie winkel met hele oude spullen, maar ze kunnen veel zelf maken hier dus dat is fijn.

Nu wat over de projecten waar we werken:
Social Support Centre: Hier zitten zowel dakloze ouderen als weeskinderen en gehandicapten kinderen. Het centrum is opgericht door een man die 20 jaar in de gevangenis heeft gezeten wegens moord(!). Hij heeft dit opgericht omdat hij iets goeds wilde doen voor de wereld en hierdoor hoopt hij in de hemel terecht te komen. De man zorgt nu 24/7 voor 4 erg autistische jongens en is eigenlijk een doodnormale en aardige man.
De 4 autistische jongens zijn helaas wel de jongens die vastgebonden zitten aan een stoel en aan het bed (dit omdat ze anders weglopen).

Red Cross Centre
Dit is een weeshuis van kinderen tussen de 1-12 jaar. Sommige kinderen hebben een handicap, zoals Hydrocephalus (waterhoofd), of cerebrale parese, of zelfs een kindje waarvan de ruggengraat helemaal is vergroeit in een C-vorm. We kunnen hier helaas niet zoveel fysiotherapie meedoen maar we proberen lekker met de kinderen te spelen. Je merkt dat ze dit leuk vinden omdat ze gaan huilen als we weg gaan, je mag niet stoppen met ze te knuffelen.

AOV
Tijdens de Vietnamese oorlog verscholen de Noord-Vietnamese rebellen zich in de uitgestrekte jungle, en de Amerikaanse leger besloot daarom dat de bossen weg moesten om de vijand te kunnen vinden en uit te schakelen. Zij gebruikten hiervoor ruim 75 miljoen liter gif (Agent Orange). De chemicaliën veroorzaakten veel ellende bij de Vietnamese bevolking. Volwassenen hadden er lichamelijk en geestelijk zwaar van te lijden, en kinderen werden met afwijkingen geboren. Veel van deze kinderen komen nu bij AOV. Vandaar ook de naam. Hier zitten dus veel kinderen met een geestelijke beperking. Ook zitten hier een aantal dove kinderen. Wat voor mij leuk is want ik kan een beetje doventaal wat ik vroeger op school een beetje heb geleerd, en ze staan een beetje verbaast dat ik dat kan.

We zijn nu aan het repeteren aangezien WIJ MORGEN BEROEMD GAAN WORDEN.
Neee just kidding. Maar we komen morgen wel op Vietnamese televisie. We zingen een liedje in het jawel….. Vietnamees, wat ik natuurlijk erg goed kan met mij goddelijke stem. Ahum.
Het liedje gaat over dat de kinderen van nu en dat zij het overleefd hebben en mogen leven.

Hier zijn twee links via internet waar jullie ons kunnen zien morgen om half 9 Vienamese tijd!!!!! HET IS DUS 5 uur vroeger. Verwacht niet te veel en lach ons niet uit we staan al voorschut genoeg om voor 2000 man en de televisie op te treden met een Vietnamees lied.

wees niet getreurd jullie kunnen het nog terug kijken met deze links!

http://vtvdanang.vn/truyen-hinh-truc-tuyen.

http://vtv4.vn/

Tot nu toe vind ik Tam Ky het leukste, de kinderen zijn daar heel leuk en lief. En ik zou zo een jochiee adopteren wat een schatje is dat. Hij wil me altijd knuffelen en als ik hem loslaat moet ie gelijk huilen en hij wil mij alleen maar de hele tijd knuffelen.

Helaas hebben we afgelopen weekend afscheid moeten nemen van Laure en Julia. Maar een afspraak om elkaar te zien (ook met Lotte die helaas ook al tijdje terug is vertrokken) is al besproken dus dat komt goed. Nadat zij zijn weggegaan zijn er nieuwe vrijwilligers gekomen. 3 meisjes, 1 uit Finland, 1 uit Zweden en 1 uit Zwitserland. Zaterdags hebben we op het strand gelegen en zondag zijn we vroeg uit de veren gegaan om wat cultuur te snuiven in Da Nang. We zijn scooters gaan huren, en aangezien ik deze blog nog schrijf hebben we het overleefd hoor. Wij zijn hiermee naar de Big Buddha gereden een 67 meter hoge buddha, deze heeft 17 verdiepingen, elke verdieping is weer een andere Buddha van binnen.
Daarna zijn we op het strand gaan lunchen en hebben we even op het strand gelegen aangezien we aan het eind van de dag naar de Marble Mountains zouden gaan. Rond 1 uur is het namelijk veels te warm en bij de Marble Mountains zouden we heel wat moeten klimmen. Niets was minder waar. Jezus wat waren dat veel trappen en wat was het nog steeds zo warm. Maar wat een uitzicht…… We waren precies op het goede tijdstip aangezien we de zonsondergang ook nog hebben gezien van het hoogste punt. De Marble Mountains zijn 5 bergen (we hebben ze niet allemaal beklommen) waar je ook naar binnen kunt om de grotten te zien waarin veel buddha zijn gemaakt in de grot zelf.

Naast alle leuke dingen heb ik helaas ook wat minder leuke dingen meegemaakt, natuurlijk had ik weer pech en moest ik naar het ziekenhuis. Ik had 2 hele vieze bulten op me voet waar geel pus uit liep en heel vies ontstoken was. De andere was nog dicht en was helemaal geel. Gelukkig waren we snel aan de beurt in het ziekenhuis want Mr. Viet kent daar een dokter. Dus de dokter keek even lekker met een vergrootglas naar mijn vieze voet en hij wist het gelijk. 4 paar verschillende soorten pillen….. en een zalfje. Een weekje zoet dus.
Dat is goed gegaan, helaas ben ik de week erna erg ziek geworden, koorts en overgeven dus ik moest deze week de hele week thuisblijven en Iris heeft het diagnosticeren van Step by Step helaas alleen moeten doen (wat ze overigens goed doet hoor).

Hier wat feitjes over de mensen in Vietnam die ik heb meegemaakt:
- Blank zijn is heilig voor ze, ze raden je aan vooral niet in de zon te gaan want bruin zijn is lelijk (en het staat voor arm). Dus draag vooral lange mouwen. Ja ja… met 40 graden of zelfs hoger lange mouwen, zien jullie het voor je.
- Op de scooter wachten voor het stoplicht (wat uniek is want dat gebeurt bijna niet) maar nee niet voor de stopstreep maar nog eens 5 meter van te voren???
Waarom vraag je je nu af? Nou daar was schaduw en ja bij de stopstreep zon en ja je zou maar 30 seconden (zolang moet je wachten voor een stoplicht) in de zon staan en dan ineens zo bruin worden.
- Probeer vooral geen kleding te passen als je gewoon een maat 36 hebt, je bent hier te DIK!
- Iris kan heel goed de gehandicapten nadoen dus die kan zo in AOV wonen!
- Ook is je vriendje kussen heel raar hier. KUSSEN IEEEEEEELLL. Terwijl hier iemand 23 is en een vriend van 32 heeft en ze al verloofd is. Maar nee alleen een kusje op de wang zit erin.
- Als je eten wil bestellen maakt het vooral niet uit of het een voorgerecht of een hoofdgerecht is alles komt wanneer men zin heeft. Soms zit je dus in je eentje te eten.
- Op het strand lijken we net supermodellen aangezien iedereen allemaal foto’s van ons maakt in bikini wat wij natuurlijk maar al te fijn vinden met ons dunne lichaampje hier.

Oke mijn blog is wel weer lang genoeg en zal jullie niet meer gaan vervelen.

Toedels en tot de volgende keer. Wij gaan lekker weekend vieren en ons voorbereiden op onze TV performance tomorrow!!

Liefs.