Wat een pech...... maar we zijn er!!!

Maandag 28 april:
Om half 5 in de ochtend opgestaan om dan eindelijk naar schiphol te vertrekken. Eerst zijn we (papa, mama en ik) langs Rosmalen gereden om Iris op te halen. Toen we Rosmalen gingen verlaten stonden vriendinnen van iris met een spandoek te wachten om nog even afscheid te nemen. Om kwart voor 10 vertrokken we dan echt naar Vietnam. Eerst een vlucht naar Frankfurt daar moesten we 3 uur wachten om de lange vlucht naar Hanoi te nemen. Gelukkig hoefde we niet te verhongeren en kregen we vele warme maaltijden. Aangekomen in Hanoi moesten we binnen 1 uur het vliegtuig naar Da Nang nemen. We moesten onze bagage pakken en deze opnieuw inchecken om de vlucht te kunnen nemen, nu raad je het al dat ging fout. Onze bagage met nog 4 andere mensen kwam als allerlaatste waardoor we de vlucht niet gingen halen. Om 7 uur hadden we de bagage en werd ons dus verteld te wachten tot half 12 om naar Da Nang te vliegen. Gelukkig hoefde we niet te klagen want we mochten in de businessclass wachten, met dus jawel onbeperkt eten en drinken, daar hebben we dus goed gebruik van gemaakt onder een lekker filmpje.
Eindelijk om 1 uur aangekomen in Da Nang zijn we naar het vrijwilligershuis gegaan, kennis gemaakt met de andere vrijwilligers en begeleiding en de oprichten van de organisatie. Hierna moesten we naar Tam Ky vlakbij Da Nang daar zijn 2 andere weeshuizen waar wij gaan werken. We gingen met de bus en dit ging 2 uur duren, natuurlijk kan dit ook niet goed gaan….
De bus ging kapot en onze begeleidster en tevens ook vrijwilligster moest tijdens de busreis overgeven uit het raam, gelukkig hoeven we over de warmte en zon niet te klagen want het was heerlijk zweterig warm in de bus met allemaal jongens naast ons die ons aanstaarde de hele tijd.
We zijn per auto verder gegaan en na 3 uur toch aangekomen in Tam Ky, helemaal doodop en lekker bezweet MAAR WE ZIJN DAN EINDELIJK IN VIETNAM! We hebben vooral genoten van de omgeving, voor Iris is de hectiek natuurlijk helemaal nieuw, en alle viezigheid, maar vergeleken met India is het hier HEEEEL schoon en minder hectisch. Verder hebben we die avond lekker vietnamees gegeten en zijn we vroeg gaan slapen.


De volgende dag zijn we om half 8 uit bed gegaan, om ergens met onze mede vrijwilligsters die uit Vietnam komen en in Tam Ky wonen te gaan ontbijten (ons eerste onbijt). Het is Ngày Thống nhất wat herenigingsdag betekend het is de viering van de bevrijding van Saigon en het einde van de Vietnamoorlog en reünificatie van Vietnam dus het is 1 groot feest in Vietnam en het is erg druk overal aangezien iedereen vrij heeft. Daarna zijn we op de motorbikes richting de weeshuizen gegaan, de eerste zitten vooral baby’s en kinderen van 2-5 jaar. De baby’s slapen hier gewoon op de grond of in een soort metalen kooi wat er niet echt prettig uit ziet. Ook zijn hier weinig kinderen met een beperking, maar wel een aantal die fysiotherapie nodig hebben. Ook is het voor de baby’s belangrijk dat ze een goede motorische ontwikkeling krijgen dit gaat vaak niet omdat 1 vrijwilliger op 10 baby’s staat en niet zoals in Nederland nog een moeder en vader hebben. Hierna zijn we gaan lunchen en hebben we DUIF en KIKKER op. Dit is heel normaal hier en smaakt eigenlijk best prima. Na een middag dutje zijn we daarna naar het volgende weeshuis gegaan wat best schrikbarend was aangezien daar heel veel mensen met een beperking zijn. Heel veel kunnen niet lopen en zijn helemaal vergroeit best akelig om te zien. Hier is ook een fysiotherapie ruimte dus in dit weeshuis kunnen we flink aan de slag.
Hierna zijn we gaan eten en in de avond hebben we lekker en filmpje gekeken.


Vandaag 1 mei is weer een feestdag het is namelijk Ngày Quốc tế Lao động wat de dag van de arbeid betekend, hierdoor heeft iedereen nog steeds vrij. We zijn met Tam, Hoa en Nuong die dus allemaal vrijwilligers zijn op de motorbikes naar de bergen gereden om daar een beetje te genieten van de natuur en hebben seafood gegeten. We hebben een lekkere wandeling door de jungle gemaakt. Hierna zijn we doorgereden naar het strand om te gaan zwemmen. Vol goede moed hadden we onze bikini aangedaan totdat we zagen dat iedereen in kleren zwemt. Aangezien iedereen ons al aankijkt/aanwijst/staart (soms met mond open)/foto’s maakt besloten we om onze kleren maar aan te houden. Ik ben wat gaan zwemmen, Iris mocht helaas niet vanwege haar arm. Na het dagje aan het strand zijn we lekker ergens gaan eten. Het ontbijt/lunch en avond eten bestaat trouwens uit warm voedsel, wat tevens wel erg lekker is, maar als we zeggen dat we vol zitten vullen ze het nog een keer aan, daarna nog een keer en nog een keer. We moeten dus heeeel vaak nee zeggen. Verder zijn de mensen echt superrrrr lief hier en hebben we het heel goed naar ons zin.
Morgen gaan we terug naar Da Nang met bus om daar het weekend door te brengen met de andere vrijwilligers.

Liefs Jolijn & Iris